Η Γιαννούλα Λένη έφυγε από τη ζωή και κηδεύτηκε σήμερα στο Καστράκι σε ηλικία 89 ετών.
Αναφέρει στο κειμένό του ο κ. Μένιος Χούτος
«Τον Μάιο του 1944 ήταν κοριτσάκι 10 χρόνων. Τον Οκτώβριο του 1943 οι Γερμανοί είχαν κάψει τα σπίτια του χωριού, μαζί και το πατρικό της. Το είδε από μακρυά, από την θέση ‘’Αγριόγατος’’(ο βράχος πίσω από το εκκλησάκι της Ντούπιανης) να καίγεται.
Η οικογένεια αναγκάστηκε να κρυφτεί στο δάσος και ζούσαν στην θέση ‘’Λόγκος’’, καθώς ανεβαίνουμε για Τρισκιανό στο αριστερό μέρος.
Την Πρωτομαγιά του 1944 η αδερφή της Βαγγελιώ 17 χρονών θέλησε να επισκεφτεί κάποιες Καστρακινές συμμαθήτριές της που έμεναν σε κάποιο μαντρί κοντά στο χωριό Άγιος Δημήτριος (Τσούγκουρο) και πήρε μαζί της και την αδερφή της Γιαννούλα 10 χρονών.
Όταν ξαφνικά κατέφτασε το Γερμανικό απόσπασμα οι μεγάλοι είπαν: ‘’Δεν θα μας πειράξουν, θα πάρουν τρόφιμα και θα φύγουν’’.
Όμως οι Γερμανοί όπλισαν και άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως τους άμαχους. Η Βαγγελιώ τρέχοντας να κρυφτεί δέχεται την ριπή πισώπλατα. Πρόλαβε να πει μόνο ‘’ωχ μάνα μου’’ και έπεσε. Η Γιαννούλα βλέπει όλη την σκηνή, τρομαγμένη προλαβαίνει και μπαίνει στην καλύβα, σκεπάζεται και προσποιείται ότι κοιμάται.
Ο Γερμανός αξιωματικός μπαίνει στην καλύβα, την βλέπει, την σημαδεύει με το πιστόλι του και από τα 3 μέτρα την πυροβολεί μια φορά.
Την πετυχαίνει στο κεφάλι!
Αφού οι Γερμανοί εκτέλεσαν όλους τους άμαχους (δεν θυμάμαι όμως τον αριθμό, υποθέτω ότι ήταν 7 με 10) βάζουν φωτιά στο μαντρί και αποχωρούν.
Η Γιαννούλα όμως δεν είχε πεθάνει. Αν και βαρειά τραυματισμένη ψιλοσυνήλθε, άνοιξε την πόρτα από το μαντρί και ελευθέρωσε όλα τα ζώα (πρόβατα και αρνιά) που θα καίγονταν και πήγε κρύφτηκε τρομαγμένη στο ρέμα που ήταν δίπλα. Εκεί σκεπάστηκε με φύλλα και αποκοιμήθηκε.
Το αποτρόπαιο νέο μαθεύτηκε στο Καστράκι και την άλλη μέρα χωριανοί μας πήγαν να βρούν τους νεκρούς και να πάρουν τα πτώματά τους.
Μετρώντας τους νεκρούς η Γιαννούλα τους άκουσε να λένε ‘’Λείπει ένας’’, αλλά δεν τολμούσε να βγει γιατί δεν ήξερε ποιοί ήταν.
Ψάχνοντας δυο αδέρφια Καστρακινών (οι Α.Α. & Γ.Α.) την βρήκαν στο ρέμα καταματωμένη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο Τρικάλων.
Εκεί οι Γερμανοί που την είδαν έβγαλαν και το πόρισμα για το ποιος την πυροβόλησε. Τους άκουσε να λένε: ‘’Παρτιζάν, παρτιζάν’’ δλδ ‘’Αντάρτες, αντάρτες’’. Μετά από μακροχρόνια θεραπεία έγινε καλά.
Τον Οκτώβριο μήνα του ίδιου χρόνου οι Γερμανοί εκτέλεσαν και τον πατέρα της Απόστολο Φούσια και έμεινε ορφανή.
Παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λένη και απέκτησαν 2 γιούς, 5 εγγόνια και 3 δισέγγονα.
Την 10ετία του 60 με τον άνδρα της βρέθηκαν ως οικονομικοί μετανάστες να δουλεύουν στα Γερμανικά εργοστάσια, στην χώρα αυτών που τόσο πόνο και πίκρα τους είχαν ποτίσει!
Η γιαγιά της, Γιαννούλα Χούτου σύζ. Βασιλείου Φούσια ήταν αδερφή του παππού μου Γεωργίου Χούτου.
Την Παρασκευή 26/5/2023 εντελώς ξαφνικά στα 89 της χρόνια μας άφησε για να συναντήσει τον άνδρα της Δημήτρη και τον γιό της Αποστόλη.
Καλό σου ταξίδι Γιαννούλα! Ήσουν ηρωίδα»!!!
Μένιος Χούτος