Είναι δημοσιογράφος, είναι περήφανος θείος και ένας άνθρωπος που από τη ζωή του δεν έλειψε ποτέ η δημιουργικότητα. Ο λόγος για τον Στέφανο Βουτσελά. Ένας διακριτικός «τύπος» του Τύπου, που σήμερα η ιστοσελίδα trikalinopapaki.gr έχει την υπογραφή του, αλλά και που η «δράση» του επεκτείνεται και στα χωράφια μιας Τέχνης ασυνήθιστης και ιδιαίτερα απαιτητικής: κατασκευάζει μουσικά όργανα!
Μιλήσαμε μαζί του για την πηγή της έμπνευσής του, αλλά και για όσα γεμίζουν τις δημιουργικές μπαταρίες, σε όλα τα επίπεδα. «Εκμεταλλευτήκαμε» δε την επαγγελματική ιδιότητα του δημοσιογράφου και ο τίτλος αυτής της συνέντευξης είναι επιλογή του ίδιου του Στέφανου Βουτσελά την οποία και υιοθετούμε μιας και η δημοσιογραφία είναι «βαθιά νερά» από πολλές απόψεις και το πάθος για την Τέχνη, πολλές φορές είναι η σανίδα σωτηρίας μας…
Η ενασχόληση με την κατασκευή ξύλινων κατασκευών και δημιουργιών, είναι μία δαιδαλώδης τέχνη την οποία μπορείς να εφαρμόσεις σε πάρα πολλά πεδία. Η γνωριμία μου με αυτή την ενασχόληση, ξεκίνησε πριν ενάμιση χρόνο περίπου, όταν αποφάσισα δοκιμαστικά να κάνω ένα ξύλινο καραβάκι, με κάποια ξύλα που βρήκα στο ποτάμι του χωριού μου. Ξύλα κάθε λογής που κατεβάζει και «ξεβράζει» στις παραποτάμιες όχθες η ορμή του ποταμού. Και απροσδόκητα θα έλεγα η δοκιμή πέτυχε… Ακολούθησαν εκατοντάδες άλλα καραβάκια και ήταν θέμα χρόνου να περάσω και στο πεδίο της κατασκευής μουσικών οργάνων. Το οποίο και αυτό με γοητεύει ιδιαίτερα. Και εδώ κάνω τα πρώτα μου βήματα, είμαι ακόμα σε πειραματικό πεδίο θα έλεγα και κάθε μέρα μαθαίνω όλο και κάτι παραπάνω. Σαφώς πολύ δυσκολότερη υπόθεση η κατασκευή ενός μουσικού οργάνου… Το ξύλινο καραβάκι είναι χόμπι που θυμίζει απλά ένα σεμινάριο… Η κατασκευή ενός οργάνου είναι επίσης χόμπι αλλά εδώ υπάρχει μεγάλη ευθύνη. Είναι «πανεπιστήμιο». Και εγώ σε αυτό το ζήτημα είμαι ακόμα στο «δημοτικό». Μακάρι να εξελίξω αυτή την ενασχόληση…
Τι ήταν αυτό που απογείωσε τη δημιουργικότητα σου;
Όσον αφορά τα μουσικά όργανα η αγάπη μου και η ερασιτεχνική ενασχόλησή μου με τη μουσική είναι αυτή που ζύγισε καλά τα πράγματα και έγειρε την πλάστιγγα προς αυτή την κατεύθυνση. Ήταν φυσιολογική εξέλιξη… Σε μία τέτοια αγάπη με ιδιαίτερη βαρύτητα όπως αυτή, η δημιουργικότητα και η φαντασία καλπάζουν εκ των πραγμάτων. Για τα καραβάκια, όπως έχω πει και άλλες φορές, αυτό που απογειώνει την δημιουργικότητά μου, είναι ότι με την δική μου οπτική ματιά και αντίληψη, πάντα έβλεπε τα ξύλινα καραβάκια ως ένα «σύμβολο για το ταξίδι της ζωής, την ευημερία και την καλοτυχία». Γι’ αυτό άλλωστε τα χαρίζω σε φίλους και σε γνωστούς, για να έχουν πάντα έναν «καλό οιωνό» μέσα στο σπιτικό τους. Να τους αποτρέπει ή να τους σώζει από τις διάφορες φουρτούνες…
Ειδικά η κατασκευή παραδοσιακών μουσικών οργάνων είναι μία υπόθεση που για μένα έχει βαθιές ρίζες μέσα στην πορεία του χρόνου. Ο αείμνηστος πατέρας μου Αθανάσιος Βουτσελάς, ασχολούνταν χρόνια με την κατασκευή τους, από χόμπι αλλά και από τον μεγάλο θαυμασμό που και ο ίδιος έτρεφε γι’ αυτά, αλλά και για την μουσική. Άφησε πολλά αριστουργήματα, σπάνια στο είδος τους, που όμοιά τους δεν συναντάς πουθενά. Και όλα εκατό τις εκατό χειροποίητα. Και πάνω σε αυτά τα δικά του πατήματα προσπαθώ και εγώ να βρεθώ. Το εγχείρημα αρκετά δύσκολο. Θέλει πολύ κόπο και επιμονή για να τα καταφέρω ο χρόνος θα δείξει. Γι’ αυτό δεν λέω ακόμα ότι είμαι κατασκευαστής αλλά «εκκολαπτόμενος» κατασκευαστής παραδοσιακών μουσικών οργάνων.
Οι ανιψιές (ξέρω ότι σου έχουν αδυναμία) τι λένε? Εκφράζουν το θαυμασμό τους, προσπαθούν να μάθουν από σένα…?
Σίγουρα ενθουσιάζονται και αυτές, αντικρίζοντας πολλές από τις κατασκευές μου. Και επειδή από μουσική δεν γνωρίζουν ακόμα πολλά πράγματα, είναι αυτονόητο ότι το ενδιαφέρον τους το κεντρίζουν κυρίως οι άλλες κατασκευές. Ιδίως τα καραβάκια… Με βοηθούν άλλωστε πολλές φορές και στην επιλογή των ονομάτων που δίνω σε αυτά, μου λένε την γνώμη τους ή εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους.
Η δημιουργικότητά μου τροφοδοτείται πάντα από την συνέπεια που έχω απέναντι σε αυτό που κάνω, αλλά και από τα προσωπικά στοιχήματα που κατά καιρούς βάζω, όσον αφορά την εξέλιξή μου στην τέχνη που υπηρετώ. Και ναι… Παρότι φαντάζει ως παράδοξο, μία χαρά συνδυάζεται με τη δουλειά του δημοσιογράφου… Με την δημοσιογραφία βουτάς μέσα στο «ψαχνό» της κοινωνίας. Μαθαίνεις τα προβλήματα, αφουγκράζεσαι την αγωνία και τους προβληματισμούς των πολιτών. Και μαθαίνοντας καλύτερα την κοινωνία, μαθαίνεις και πώς να ελίσσεσαι ή να συμβαδίζει μαζί της και η τέχνη που εξασκείς.
“Ο αείμνηστος πατέρας μου Αθανάσιος Βουτσελάς, ασχολούνταν χρόνια με την κατασκευή τους, από χόμπι αλλά και από τον μεγάλο θαυμασμό που και ο ίδιος έτρεφε γι’ αυτά, αλλά και για την μουσική. Άφησε πολλά αριστουργήματα, σπάνια στο είδος τους, που όμοιά τους δεν συναντάς πουθενά. Και όλα εκατό τις εκατό χειροποίητα. Και πάνω σε αυτά τα δικά του πατήματα προσπαθώ και εγώ να βρεθώ”
Όχι δεν θα μπορούσα… Η δουλειά δουλειά και τα χόμπι χόμπι… Όταν μάλιστα οι καλλιτεχνίες μου με αγκαλιάζουν και με διώχνουν μακριά από το άγχος, συμβάλλοντας στο να υπάρξει μία αισθητή «αποσυμφόρηση» από τις πάμπολλες δυσκολίες της απαιτητικής δουλειάς του δημοσιογράφου, τότε ακόμα καλύτερα.
Τι τίτλο θα έβαζες σε αυτή τη συνέντευξη?
«Ο αντίλαλος των μουσικών οργάνων μέσα στην φουρτούνα της δημοσιογραφίας»
http://www.trikalakids.gr/