Ο Χρίστος Λιάπης γράφει για την κατάργηση των capital controls.
Η πλήρης άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, που τίθεται σε ισχύ από τη 1η Σεπτεμβρίου, εξασφαλίσθηκε εχθές με την κατάθεση της σχετικηπς τροπολογίας για την άρση των capital controls, αποτελώντας ένα ακόμη δείγμα συνέπειας της Κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στις προεκλογικές της εξαγγελίες και στο Πρόγραμμά της.
Ένα ολοκληρωμένο Πρόγραμμα που συμβάλλει στην εδραίωση της εμπιστοσύνης, στην προσέλκυση επενδύσεων, στην προώθηση της ανάπτυξης, στην αύξηση των θέσεων εργασίας και στην περαιτέρω αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Αίρεται, λοιπόν, ένας ακόμη αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ένας παράγοντας ανασφάλειας του τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής Οικονομίας. Μια ανασφάλεια την οποία υπέθαλψε και ενέτεινε η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα της προηγούμενης Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πιο συγκεκριμένα το καταστροφικό 1ο εξάμηνο της περίφημης «Διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη».
Ας θυμηθούμε, όμως, αυτά που έγραφα για τον τότε Υπουργό Οικονομικών του «Αγάπη μου, έκλεισα τις Τράπεζες», τον Ιούλιο του 2015, για τον Γιά(ν)η Βαρουφάκη του «Ουάου» και του «Συνδρόμου της Ύβρεως»:
«· Απώλεσε την επαφή του με την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με σταδιακή απομόνωσή του.
· Επέδειξε (και συνεχίζει να επιδεικνύει) αυτό που ο [Ντέιβιντ] Όουεν [πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Ψυχίατρος κατά σπουδές και εμπνευστής του σχεδίου Βάνς-Όουεν για την ειρήνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία] αποκαλεί υβριστική αδυναμία (“Hubristic incompetence”), όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα και οι εταίροι μας έδειξαν πως δεν θα κάνουν πίσω και είναι έτοιμοι να φτάσουν τη διαπραγμάτευση μέχρι τα ακρότατα του grexit και του graccident. Αυτό συνέβη εξαιτίας της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης που τον κάνει να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες της πρακτικής εφαρμογής της (σε ορισμένα θεωρητικά σημεία σωστής) πολιτικής του.
· Επιδεικνύει το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του Συνδρόμου της Ύβρεως με αεικίνητους ρυθμούς (ταξίδια, συνέδρια, δηλώσεις, συνεντεύξεις κτλ), απροσεξία και παρορμητισμό, που οδήγησε τελικά στο κλείσιμο των τραπεζών.
· Χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο μοτίβο μεγαλείου (στη φαντασία ή/και στη συμπεριφορά), με έντονα παρούσες την ανάγκη για θαυμασμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης (δηλαδή της ικανότητας να βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων, π.χ των δύσμοιρων συνταξιούχων μπροστά στα ΑΤΜ ή των υπόλοιπων 18 ομολόγων του στο eurogroup).