Μάθατε από τον ενημερωτικό ιστότοπο του Documento τα νεότερα με τα δημόσια κονδύλια που δόθηκαν σε ανύπαρκτα sites για να… ενημερώσουν τους πολίτες για την υγειονομική κρίση.
Το γνωστό «Μένουμε σπίτι» και μετά «Μένουμε ασφαλείς», με τις οδηγίες για να πλένουμε τα χέρια ευλαβικά και να φτιάχνουμε μάσκες σχολαστικά. Κι όλα αυτά για 20 εκατ. ευρώ. Αξίζουν τόσα λεφτά; Όχι, για τη σιωπή των ΜΜΕ ήταν το μεγάλο αυτό μπαξίσι. Για τη στήριξη φίλων πολιτικών, κουμπάρων (και βουλευτών), τηλεπαρουσιαστών με ανύπαρκτα site και αναξιόπιστων με τη βούλα του ΕΣΡ, γνωστών-αγνώστων παρουσιαστών για να στήσουν τις δουλειές τους, ιστότοπων της ομογένειας για να ενημερώσουν σε άλλες συνθήκες και σε άλλα δεδομένα. Και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Αλήθεια, το περιμένατε ότι συμβεί; Μόλις λίγους μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης θα κάνατε εσείς, αν κυβερνούσατε, τέτοιο πλιάτσικο στα δημόσια ταμεία; Θα ήσασταν κουμπωμένοι και φειδωλοί στις δαπάνες ή για ψύλλου πήδημα θα τις αναθέτατε στην κολλητή και στον κολλητό σας ή τον κουμπάρο, τον γαμπρό σας; Δεν σας θυμίζει το ΚΕΕΛΠΝΟ, την αγελάδα που άρμεγαν όλοι κι έμεναν χορτασμένοι κι οι πολίτες έκπληκτοι; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα;
Αν σας έπιαναν με τη γίδα στην πλάτη, θα λέγατε ότι, εντάξει, έφταιξα, να δούμε πώς θα λύσουμε το πρόβλημα που δημιούργησα ή θα βγάζατε γλώσσα και θα περνάγατε στην αντεπίθεση επιστρατεύοντας θράσος ακόμα και το ψεύδος; Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, θα σκέφτηκε ο Στέλιος Πέτσας και ως καλός κι αντάξιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης ξεστόμισε το απίστευτο:
Δεν δόθηκε κρατικό χρήμα στο Documento επειδή έλεγε ότι δεν υπάρχει κορονοϊός. Ειλικρινά, πείτε μας, εσείς που μας διαβάζετε από τις 18 Μαρτίου, είδατε ποτέ να σας αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει ο SARS-CoV-2; Σας ενημερώσαμε λέγοντας ψέματα; Δεν σας παραπέμπαμε σε σχετικές αναρτημένες ειδήσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό; Από τη στιγμή που αρχίσαμε το newsletter στις 18 Μαρτίου είχαμε την εμπιστοσύνη σας, όπως φαινόταν μέσα από τα email σας, να σας ενημερώνουμε για ό,τι συνέβαινε όταν ήμασταν έγκλειστοι και ψάχναμε (μαζί) να βρούμε τα στοιχεία και τα δεδομένα, τις εξηγήσεις τους, τις μελέτες, τις ενδείξεις, τις ενημερώσεις, τις συγκεχυμένες πληροφορίες.
Μόνο και μόνο γι’ αυτό που ειπώθηκε από κυβερνητικά χείλη, όλοι εδώ στο Documento, φίλοι, εχθροί, αντίπαλοι κι ουδέτεροι προς αυτή την κυβέρνηση, εξοργιστήκαμε. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουμε σε τηλεργασία πρώτοι και να επιστρέφουμε τελευταίοι, από την 1η Ιουνίου, στα γραφεία μας, και να μας βάζουν λόγια ότι σας λέγαμε πως δεν υπάρχει ιός. Τότε γιατί αποφασίστηκε αυτός ο αυτοεγκλεισμός και δεν χορεύαμε στους δρόμους; Δόθηκε δωρεάν σε ηλεκτρονική μορφή η εφημερίδα για δύο μήνες προκειμένου να μη βγαίνουν οι αναγνώστες έξω με τον κίνδυνο να τους συναντήσει η Covid-19. Κι ενώ το πράξαμε αυτό, τολμά να λέει πως δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε κορονοϊός;
Όλα αυτά και άλλα πολλά άθλια είπε ο Στέλιος Πέτσας και του απαντήσαμε κατάλληλα.
Στα χνάρια του Γκέμπελς
Οργισμένοι είμαστε όλοι! Η δουλειά μας συκοφαντείται. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Συστηματικά καλλιεργείται μια εικόνα διαφορετική για να υπάρχει τέτοιο κλίμα. Για τον αποκλεισμό από τη διαφήμιση βγήκαν κι έλεγαν τα τρολάκια ότι κόπηκε η κρατική ρεκλάμα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει πόσες κρατικές διαφημίσεις είχαν δημοσιευτεί όσο διάστημα είναι η εφημερίδα στα περίπτερα. Απλά κόλλησαν μια ρετσινιά, μια συκοφαντία, που επαναλαμβάνεται. Κανένα fact checking. Μόνο μελάνι σαν τις σουπιές. Και μετά τολμούν να μιλούν για fake news.
Οργισμένοι είμαστε που έχουμε γίνει στόχος. Όχι πολιτικής αντιπαράθεσης που είναι θεμιτή και απαραίτητη. Εδώ δεν θέλουν συνομιλητές αλλά αντιπάλους και οπαδούς με παρωπίδες, χουλιγκάνους.
Οργισμένοι είμαστε που πιάσαμε κουβέντα με γιατρούς και νοσηλευτές, με τις καθαρίστριες, με σας που μας στέλνατε καταγγελίες και απόψεις, με κόσμο από τη δεξιά μέχρι την αριστερά. Ο καθένας μας έλεγε τους προβληματισμούς και το συζητούσαμε επειδή ζούσαμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Μιλήσαμε με ανθρώπους εδώ και στο εξωτερικό, σας μεταφέραμε εμπειρίες και σκέψεις, από την Κίνα έως τη Βρετανία, από την Ιταλία έως τις ΗΠΑ, από τη Σουηδία έως την Τουρκία κ.α.
Εδώ όμως υπάρχει ένα στρώμα κλακαδόρων της ενημέρωσης που διαμορφώνει κλίμα και στραγγαλίζει όσους δεν είναι αρεστοί στην «κυβέρνηση ΑΕ», σπιλώνοντας την επαγγελματική και προσωπική τους υπόσταση. Φτάνει πια. Δεν είμαστε μόνοι μας, είστε μαζί μας, όπως διαβάζουμε στην αλληλογραφία μας.
Το μεγάλο βόλεμα
Υπάρχει οργή από μας αλλά και από σας. Σε ποιον πηγαίνει το δημόσιο χρήμα; Το μεγάλο θέμα της περασμένης Κυριακής έχει πολλές ουρές και πολλές συνέχειες. Εδώ θα είμαστε.
Υπάρχει οργή. Ξεκινάς για τη δουλειά σου το πρωί, είσαι ένα δωδεκάωρο στο πόδι –εντάξει, δεν σκάβεις, αλλά δεν σκοτώνεις την ώρα σου– και φτάνεις στο τέλος της ημέρας χωρίς κουράγιο για να… ξεκουραστείς. Σκέφτεσαι πόσα παίρνεις και αναλογίζεσαι πού πήγαν τόσα λεφτά με μια υπογραφή, πουλώντας αέρα κι εξυπηρέτηση. Άλλοι είναι απόμαχοι της εργασίας και έχουν δεχτεί τόσες μειώσεις του κόπου και της προσωπικότητάς τους τα προηγούμενα χρόνια που τους πετάς κατάμουτρα δέκα, είκοσι, τριάντα συμβάσεις και υπογραφές για «άκοπο χρήμα» πολλών μηδενικών, βγαλμένο από τον ιδρώτα μιας ζωής που δόθηκε ως φόρος, ως πρόστιμο, ως έκτακτη εισφορά. Είτε είναι δεξιοί είτε αριστεροί, φυτοζωούν μιας και δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη, κοινώς κολλητό στο Μαξίμου και στα υπουργεία.
Δύο συμβάσεις, δύο μεγάλες συμφωνίες, να πάρει κανείς. Των εκατομμυρίων. Τα είπαμε για τα 20 εκατ. που εκταμιεύτηκαν για τα ΜΜΕ. Σε φίλους, κουμπάρους, συζύγους, γαμπρούς νύφες, μπατζανάκηδες, κολλητούς, «Γκρούεζες», σε κομματικούς και κομματάρχες, σε αυλικούς και αετονύχηδες. Άλλα 32 εκατ. ευρώ θα διαχειριστεί μια ιδιωτική εταιρεία για τη δουλειά που υπό κανονικές συνθήκες έκανε ο ΕΟΤ, την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Και πάλι σε φίλους μπορεί να πήγαιναν μέσω ΕΟΤ, αλλά προτιμήθηκε η πλήρης ιδιωτικοποίηση, η έξοδος από τη «διαύγεια» και τη λογοδοσία. Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη… Πάρα πολλά και δεν φτάνουν. Ας βάλουμε κι εδώ πλωτό φράγμα για να μη χαθούν στο πέλαγος των εντυπώσεων, των υποσχέσεων και των τακτοποιήσεων…
Περιμένοντας τους «βαρβάρους»
Εξακολουθούμε να έχουμε οργή. Μια βόλτα στην επαρχία, στα τουριστικά μέρη, μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, βοηθάει στο να σχηματίσει κανείς τη μεγάλη εικόνα. Η κίνηση στο εθνικό οδικό δίκτυο αναιμική, το ίδιο και τα φορτηγά που μεταφέρουν αγαθά. Στην πόλη δίπλα στο σχεδόν γεμάτο μαγαζί βλέπεις τουλάχιστον δύο που υπάλληλοι και ιδιοκτήτες «βαράνε μύγες».
Σε τουριστικό μέρος της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου, δύο ξενοδοχεία μιας κωμόπολης δεν θα ανοίξουν. Δεν αντέχουν οι ιδιοκτήτες τα υγειονομικά μέτρα να μείνει κλειστό το δωμάτιο ώσπου να το πιάσει ο επόμενος επισκέπτης – τουρίστας. Τα προσφερόμενα δωμάτια είναι λίγα και δεν θα αντέξει το κόστος. Οι μικρομεσαίοι γίνονται μια χαψιά για τους γίγαντες του χώρου, που έχουν κεφάλαια και ρευστότητα. Και ο φόβος του λουκέτου ορατός.
Το ίδιο και στην εστίαση. Δύο από τα δεκαπέντε καταστήματα έχουν ήδη κλείσει. Τα άλλα άνοιξαν και βλέπουν πώς θα πάει. «Το τριήμερο είχα μόνο τρεις παρέες κι όλους Αθηναίους» μας είπαν για να καταλάβουμε την καταστροφή της ταβέρνας που είχε να καταβάλει και δύο μεροκάματα και τον λογαριασμό του τηλεφώνου (ο κολοσσός της τηλεφωνίας δεν δέχτηκε την πρόταση για «κούρεμα» και αντέτεινε την πληρωμή σε δύο ισόποσες άτοκες δόσεις). «Χάσαμε το Πάσχα που είχε καλό καιρό και τώρα περιμένουμε τους τουρίστες. Να δούμε τι θα πάρουμε: κορονοϊό για να κλείσουμε ή χρήμα για να αντέξουμε;» μας είπε την απορία του.
Σε νησί των Κυκλάδων όπου βρέθηκε ένας πολύ καλός συνάδελφος, του χαρακτήρισαν την κίνηση του τριήμερου ανάλογη με αυτή ενός Πάσχα με κακό καιρό. Σε άλλο, πιο κοσμοπολίτικο νησί, επίσης των Κυκλάδων, μας μεταφέρθηκε ότι η ιδιοκτήτρια μιας πανσιόν προσπαθούσε να ακυρώσει τις κρατήσεις των ξένων υπό τον φόβο ενός νέου κύματος κρουσμάτων.
Αυτούς τους έχει αφουγκραστεί η κυβέρνηση ή κάνει τα χατίρια να είναι ομοτράπεζη μόνο των μεγαλοξενοδόχων; Τους εργαζόμενους στον επισιτισμό και στην τουριστική μας βιομηχανία τους έχει ακούσει που μιλούν για σφοδρό κύμα ανεργίας; Λεφτά υπάρχουν για ορισμένους όμως. Τους «άριστους». Με τους υπόλοιπους ούτε γεια. Όπως στο νομοσχέδιο για την παιδεία που πέρασε η κυβέρνηση ό,τι ήθελε χωρίς διάλογο.
Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Και με την πανδημία το έκανε δόγμα για να εξασφαλίσει την υποταγή τους. Και η οργή μας ξεχειλίζει. Είναι αυτή που πρέπει να γίνεται φόβος στην κάθε κυβέρνηση ώστε να μην αποφασίζει πριν από μας για μας. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε την οργή μας σε δύναμη.
