Ακούγοντας και διαβάζοντας την τοπική ειδησιογραφία, με ευκολία κανείς ξεχωρίζει τύπους ανθρώπων που χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν κάτι να πουν, μιλούν συνέχεια και δικαιωματικά τους ανήκουν οι χαρακτηρισμοί:
Αυλοκόλακες:
Πρώτη γραμμή. Από πολύ παλιά, υπήρχαν ειδικοί δάσκαλοι, οι οποίοι δίδασκαν σε διάφορους ανθρώπους την κολακεία. Μέσω της κολακείας, οι άνθρωποι εκείνοι είχαν στόχο να κερδίσουν κάποια θέση κοντά στον κυβερνήτη κάθε τόπου. Όλοι οι επιτυχόντες ονομάζονταν «αυλοκόλακες».
Αυτοί που επαινούν ή περιποιούνται με υπερβολική φιλοφροσύνη κάποιον, συνήθως ανώτερό τους, για να κερδίσουν τη συμπάθεια και την εύνοιά του για προσωπικό όφελος. Οι λεγόμενοι γλείφτες.
Φανατικοί ξερόλες:
Συνήθως είναι στη δεύτερη γραμμή. Έχουν ψυχολογική ανάγκη να ασκήσουν εξουσία και προσπαθούν να λειτουργήσουν ως υποβολείς της, δημιουργώντας την αίσθηση σ αυτούς που είναι επικεφαλής, ότι αυτοί και μόνο αυτοί ξέρουν τι είναι το σωστό να κάνουν.
Όμως οι φανατικοί ξερόλες, έχουν κυρίως ίδια συμφέροντα. Η άτυπη εξουσία που συνήθως παίρνουν, τους ενθαρρύνει να τα υποστηρίξουν σθεναρά και κάθε πρότασή τους, αποσκοπεί συνήθως και σε δική τους ικανοποίηση.
Γελωτοποιοί:
Γελωτοποιοί υπήρχαν από τα πολύ αρχαία χρόνια, οι οποίοι διασκέδαζαν είτε τα πλήθη στους δρόμους, είτε τους άρχοντες και τους πλούσιους στις αυλές τους.
Ο γελωτοποιός είναι πρόσωπο του οποίου η τρέλα ή η ηλιθιότητα, πραγματική ή προσποιητή, αποτελεί πηγή γέλιου και τού επιτρέπει να χωρατεύει, να κουτσομπολεύει ή να ειρωνεύεται.
Ποιοι είναι όλοι αυτοί και ποιος ο ρόλος τους;
Είναι αυτοί, που αν τους άφηνες μόνους τους δεν θα ήξεραν κατά που να κάνουν…
Είναι αυτοί, που έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο απόστημα το οποίο κρατά το Δήμο «φυλακισμένο»…
Είναι αυτοί, που δεν επιτρέπουν να εισχωρήσουν δίπλα στο Δήμαρχο, φρέσκα μυαλά με πραγματικό όραμα αλλά και άνθρωποι που δεν έχουν «γραμμάτια» να ξεπληρώσουν…
Είναι όλοι αυτοί που τόσα χρόνια κάνουν μεγάλη ζημία…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΟΥ