Πολλές φορές, αρκετοί από εμάς αναρωτιόμαστε για την πιθανή ύπαρξη παράλληλου σύμπαντος και φιλοσοφούμε ή συζητάμε γύρω από αυτή. Το παράδειγμα της Καλαμπάκας, όμως, έρχεται με μεγάλη ορμή και αποφασιστικότητα να μας βγάλει από την δύσκολη θέση και να μας αποδείξει ότι οι υπαρξιακές μας ανησυχίες όχι μόνο αβάσιμες δεν είναι αλλά, εδώ, στην πανέμορφη Καλαμπάκα, επιβεβαιώνονται.
Δεν μπορεί να υπάρξει ΚΑΜΙΑ άλλη λογική εξήγηση, ώστε, οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος να δικαιολογήσει τις ποταπές συμπεριφορές κάποιων εκ του “δημοσίου βίου”, οι οποίοι ξεχασμένοι και βολεμένοι στην “ποιότητα” και στην “ηθική” του “Τσοβόλα δώστα όλα!” -γιατί μέχρι εκεί φτάνει το σχεδόν ανύπαρκτο πνευματικό τους επίπεδο- έχουν την εντύπωση ότι θα περάσουν απαρατήρητοι ή και τουλάχιστον (!) ασχολίαστοι. Αυτό, ναι, ίσως να γινόταν παλιότερα.
Διότι, ήταν κάπως πιο “φυσιολογικό”. Ξέρετε, από αυτά τα “φυσιολογικά” που η κοινωνία τα ενστερνίζεται με τα χρόνια λόγω της συχνής επανάληψης ! Για παράδειγμα, θεωρούνταν “φυσιολογικό” κάποιος που θα βρεθεί σε μια δημόσια θέση με κάποιου τύπου ισχύ, να μεριμνήσει για… την φουκαριάρα την κόρη του ! Ή για τον φουκαριάρη τον ανιψιό του ! Ή του γείτονα τον φουκαριάρη γιο και ανιψιό, γιατί έχει και πολλούς γνωστούς και ίσως του φανεί και χρήσιμος κάποια στιγμή. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά ακόμα, το πιάσατε το νόημα!
Η αλήθεια είναι πως το μεγάλο κρίμα πέφτει στους ψηφοφόρους.
“Μα, γιατί τους ψήφισες ?”- θα σε ρωτήσει κάποιος. “Μα, δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές”- θα τρέξεις να δικαιολογηθείς.
Πράγματι, είναι πιο εύκολο να επιλέξει κανείς το σωστότερο όταν είχε την τύχη προηγουμένως να έχει βιώσει κάτι σωστότερο. Δηλαδή, να είχε την εμπειρία από μια δημοτική αρχή, μια ομάδα ανθρώπων με απλά λόγια, η οποία θα κατέβαλε την υπερπροσπάθειά της (γιατί τίποτε άλλο δεν θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι ανεκτό πέρα από την υπερπροσπάθεια) με στόχο την διαρκή εξέλιξη της περιοχής. Και νομίζω, πως, φυσικά με κάποιες εξαιρέσεις, λίγες, αδυνατώ να εντοπίσω κάτι καλύτερο τα τελευταία χρόνια. Καλύτερο όχι μόνο σε ότι αφορά την ικανότητα διαχείρισης, αλλά και σε επίπεδο της λαϊκής έννοιας του φιλότιμου.
Δεν είναι απαραίτητες οι σπουδές στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας για να σε καταστήσουν ικανό να βγεις μπροστά και να παλέψεις για το μέλλον ενός τόπου. Αλλά, η εντατική δουλειά, η συνεργασία και λιγάκι από αυτό το ρημαδο-φιλότιμο είναι αρκετά.
Παρόλο που για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και την εκπαίδευση, διότι δείχνει και αυτή με την σειρά της έναν βαθμό προσωπικής προσπάθειας και καλλιέργειας. Εν πάσει περιπτώσει, δεν καταδεικνύει αυτό από μόνο του έναν άνθρωπο ικανό να αναλάβει ευθύνες για ολόκληρο τον δήμο.
Όμως, η διάθεση να τιμήσεις εκείνους που σου έδωσαν το βήμα στον λόγο και στην πράξη, είναι το ζητούμενο.
Πώς? Αναδεικνύοντας μια αξία που είχε ξεχαστεί από τους προηγούμενους, προτείνοντας νέες λύσεις σε προβλήματα, ερευνώντας και ανακαλύπτοντας νέες στρατηγικές αξιοποίησης του τόπου και γενικώς θυσιάζοντας πολλές ώρες από την οικογένεια σου και τον προσωπικό σου χρόνο για να υπηρετήσεις αυτούς που σε όρισαν σε αυτή τη θέση.
Το βλέπεις δύσκολο? Τα είχες αλλιώς στο μυαλό σου? Τότε, αντίο !
Δυστυχώς, πολύ δυστυχώς, βούιξε ο τόπος όλος για έναν σκυλοκαβγά που διαδραματίστηκε σε κάποια αυλή μεταξύ παλιών, ενδιάμεσων και νέων “πολιτικών” προσώπων. Το γεγονός ότι αυτοαποκαλούνται ¨πολιτικοί” και μάλιστα “παλιοί πολιτικοί” είναι ίσως η αρχή του προβλήματος. Χωρίς να γνωρίζουμε ονομαστικά τους εμπλεκόμενους, εξάλλου δεν θα μας ενδιέφερε και κάτι τέτοιο μιας που είναι γνωστά σκηνικά σχεδόν σε όλη την σύγχρονη ελληνική ιστορία απλώς με διαφορετικούς χαρακτήρες, να τους ενημερώσουμε ότι εάν υπήρχε ένα μαγικό μέτρο που θα μετρούσε πόσο “πολιτικός” είσαι, όχι απλώς άσχημα θα τα πήγαιναν, ούτε την βάση με κιάλια δεν θα έβλεπαν. Βέβαια, από την άλλη, είναι και αυτοί οι ψηφοφόροι ! Εκείνοι τους ψήφισαν και φταίνε ! Σωστά ..
Γι’ αυτό τον λόγο, ο μοναδικός τρόπος να αντιδράσει ένας ψηφοφόρος μπροστά στις αθλιότητες των απαίδευτων που έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται “πολιτικοί” ή “δημόσια πρόσωπα”, είναι να τους υπενθυμίσει να ΣΥΝΕΛΘΟΥΝ, να αφήσουν στην άκρη τις προσωπικές τους κόντρες που ειλικρινά μας ενδιαφέρουν όσο και το καινούριο άλμπουμ της Λένας Ζευγαρά, να αφήνουν τα ερωτικά τους μπλεξίματα εκτός δημαρχείου και επιτέλους, να ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ όπως πρέπει. Να γίνουν αντάξιοι του δήμου των 40.000 δημοτών που υπό φυσιολογικές συνθήκες επισκέπτονται δύο εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο.
Να θυμούνται πως θα υπάρχουν εκεί για 3-4 χρόνια. Αντιστοιχεί περίπου στο 1/20 της ζωής τους. Ένα ομολογουμένως μικρό ποσοστό. Στην πραγματικότητα, δεν θα τους θυμάται κανείς. Δεν θα τους μνημονεύσει κανείς.
Με ταπεινότητα και όρεξη, λοιπόν, να κάνουν αυτό που τους ορίσαμε ΕΜΕΙΣ, δηλαδή να υπηρετήσουν το κοινό καλό. Βέβαια, επειδή αυτό απαιτεί και ένα ελάχιστο πνευματικό επίπεδο ως φόντο, δυστυχώς, διαφαίνεται πολύ δύσκολη η περίπτωση της Καλαμπάκας.
Είναι κρίμα, εκατομμύρια κόσμου να αναγνωρίζουν τον τόπο ως ένα από τα πιο μαγευτικά σημεία του πλανήτη και αρκετά από τα δημόσια πρόσωπα της περιοχής με την προαναφερθείσα, χυδαία συμπεριφορά να τους χλευάζουν, να ρίχνουν το επίπεδο στον βρομερό απόπατο και να περιμένουν ότι με δυο λεπτά στο ραδιόφωνο και δυο “ά-ρα όταν ήμαν ιγώ απάνου” θα έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται πολιτικοί.
Να σημειωθεί ότι δεν είναι καθόλου μεμπτή η ντόπια προφορά, αλλά η αισθητική που προβάλλεται από τον λόγο τους.
Αυτό που πάντα τους έλειπε και είναι ηλίου φαεινότερο είναι η όρεξη για πολύωρη εργασία, η όρεξη για κοινωνική προσφορά και η ταπεινότητα.
Στο μυαλό τους ο πολιτικός βίος είναι μια “αρπαχτή” ώστε να βολευτούν αυτοί, οι γείτονες, τα συμπεθέρια και οι γνωστοί. Σαν να έχει γίνει μια παρανόηση των ρόλων και μέσα στο παράλληλό τους σύμπαν θεωρούν πως η εκλογή τους είναι ενός είδους προνόμιο που τους παρέχει απλόχερα και αέναα κύρος και εύκολα χρήματα (κατά περίπτωση) χωρίς να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι!
Κανένας λόγος για εντατική εργασία, κανένας λόγος για ομαδικότητα και θυσία προσωπικού χρόνου και κόπου.
Δεν θα μπορούσε φυσικά, να έχουν και κάποια διαφορετική νοοτροπία από αυτή, αφού αμφιβάλλω αν έχουν και ποτέ προσπαθήσει να καλλιεργήσουν έστω και στο ελάχιστο τους εαυτούς τους. Όλα λύνονται εξάλλου με μια εκλογή, με λίγη δημοσιότητα έστω και σε πολύ τοπικό επίπεδο και με πολύ, μα πάρα πολύ “ύφος”.
Μέσα σε αυτό το δύσοσμο κλίμα χθες, προχθές, τώρα, χάνονταν πάντα και οι λιγοστοί άξιοι μαζί με τις αξίες της πολιτικής ζωής …
Δυστυχώς, όπως πάντα έτσι και τώρα, ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη! Ακόμα και αν το χελιδόνι, είναι ο ίδιος ο δήμαρχος Μετεώρων.
Ένας απλός δημότης
ΑπάντησηΑπάντηση σε όλουςΠροώθηση
|