Δει είναι λίγοι αυτοί που ασκούν κριτική στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπογραμμίζοντας ότι καθυστέρησε σημαντικά στην αξιολόγηση της απειλής. Και κατά συνέπεια δεν επεξεργάστηκε έγκαιρα λήψη κοινών μέτρων προστασίας από τα κράτη- μέλη. Αντίστοιχη κριτική εκφράζεται και για τις προτάσεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με την οικονομική αντιμετώπιση της κρίσης. Προτάσεις που, αν μη τι άλλο, δείχνουν αμηχανία ή έλλειψη αξιολόγησης του πραγματικού κινδύνου.

Την κριτική αυτή στάση έρχεται να ενισχύσει η άγονη σύνοδος των αρχηγών των κρατών-μελών που εξέτασαν τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας καθώς και τα πιθανά χρηματοοικονομικά εργαλεία όπως το κορονο-ομόλογο για την ελάφρυνση των χρεών τους. Στην πρόσφατη αυτή σύνοδο η Γερμανία και η Ολλανδία υπερασπίστηκαν τις γνωστές πολιτικές σκληρής πειθαρχίας, που κατά πάσα πιθανότητα θα εντείνουν τους διαχωρισμούς και τις ανισότητες και θα παγιώσουν την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.

Αρκετά από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία αλλά και η Ελλάδα, προσβλέπουν όχι μόνο στην έκδοση ενός κορονο-ομολόγου, αλλά και σε ένα κοινό μέτωπο προστασίας απέναντι στην πανδημία.

Μοιραία όλο και περισσότεροι πλέον βλέπουν την πανδημία ως ύστατη ευκαιρία στην πορεία ουσιαστικής ωρίμανσης και σύγκλισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μέτρα τα οποία έχουν ληφθεί και είναι σημαντικά, όπως η χρηματοδότηση ερευνητικών προγραμμάτων σε όλη την Ευρώπη για την εξεύρεση εμβολίου κατά του Covid-19 ή η χρηματική βοήθεια από το Ταμείο Αλληλεγγύης της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας, δεν μπορούν από μόνα τους να λειτουργήσουν καταλυτικά στην αντιμετώπιση της επερχόμενης μεγάλης ύφεσης.

Αυτό που χρειάζεται πάνω από όλα είναι ένα συνεκτικό, γενναίο και ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η Ευρώπη έχει την ευκαιρία, και δεν πρέπει να τη χάσει, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να επανασχεδιάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στήριξης μιας μεγάλης ιστορικής παρακαταθήκης που φέρει ως κατοχυρωμένη θεσμικά κατάκτηση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά: του κράτους πρόνοιας, προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες, χωρίς τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος. Αυτό θα αποτελέσει και την καλύτερη απάντηση σε κάθε είδους λαϊκισμό που καραδοκεί να ξεπροβάλει στη νέα αναπάντεχη κρίση. Σε κάθε είδους εχθρό της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η πρόκληση είναι ιστορική. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μετά το τέλος αυτής της παγκόσμιας δοκιμασίας ο κόσμος μας θα είναι διαφορετικός. Η ανοικοδόμηση ενός ασφαλέστερου μέλλοντος για τις επόμενες γενιές θα βασιστεί μόνο σε συνέργειες, ενότητα, σύνθεση και αλληλεγγύη. Η Ευρώπη οφείλει να είναι παρούσα.

* βουλευτίνα Α’ Αθηνών Ν.Δ.

https://www.efsyn.gr/