Καθημερινά στα social media γράφονται πολλά και διάφορα, για ποικίλα θέματα. Κυρίως σχόλια! Τι να πρωτοδιαβάσεις και τι να πρωτογράψεις! Οι πληροφορίες; Εκατομμύρια!
Όμως, ένα σχόλιο έκανε – κατά την ταπεινή μου άποψη- τη διαφορά! Συμπολίτισσα μας, είδε ένα περιστατικό και το σχολίασε με τον δικό της τρόπο… Ένας συνάνθρωπος μας, σε αναπηρικό αμαξίδιο διέσχιζε, μετά κόπων και βασάνων την οδό Τρικάλων, αφού, δεν είχε τον χώρο που έπρεπε να χει πάνω στα πεζοδρόμια της πόλης.
Έγραψε η συμπολιτισσά μας :
«Μετά από πολύ..καιρό γέμισε η πόλη μας κόσμο. Στις πλατείες, στα καφέ, στα πεζοδρόμια..Τι τέλεια!
Και ξαφνικά, ένας άντρας σε αναπηρικό αμαξίδιο (έκπληξη..υπάρχουν κ αυτοί!), αγχωμένος, προσπαθεί να ‘ανέβει’ τη Τρικάλων απ’ τον δρόμο! Διότι δεν υπάρχει χώρος πουθενά για εκείνον στα πεζοδρόμια!
Το ίδιο συμβαίνει και στις μητέρες με τα καρότσια. Και αναρωτιέμαι…
Πρέπει να σου συμβεί για να έχεις κοινωνική συνείδηση; Έλεος δηλαδή.»
Η πόλη μας, ο τόπος μας, μπορεί να είναι όμορφος και να προσελκύει πάρα πολύ κόσμο, αλλά μεταξύ αυτών, υπάρχουν και άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Διαθέτουμε μια πόλη που δεν είναι οργανωμένη να δεχτεί, δυστυχώς, τους ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα! Επίσης, έχουμε και στην Καλαμπάκα, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, που μένουν μόνιμα στην πόλη και η κίνηση τους με αμαξίδιο σε καθημερινή βάση, είναι ένας δύσκολος αγώνας.
Οφείλει, η δημοτική Αρχή να δει σοβαρά το θέμα και μάλιστα να μεριμνήσει για να έχουν προτεραιότητα, πρώτα οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και μετά οι υπόλοιποι και όλοι μας να κάνουμε το ίδιο.
Είναι θέμα παιδείας όπως πολύ ευστόχως σχολίασε η φίλη που έγραψε το σχόλιο και την ευχαριστούμε θερμά! Διότι το έκανε, όταν όλοι μας ήμασταν «ενθουσιασμένοι» με το ωραίο εορταστικό διήμερο που περάσαμε και με τον κόσμο τον πολύ, στους δρόμους της πόλης.
΄Ετσι για να προσγειωνόμαστε λίγο στην πραγματικότητα.
